Seni de Vurdular ‘Gülüm’

Modern çağ, tarihsel ve toplumsal şartlar kendi modern insanını yarattı; insanı evrenin merkezine koydu. Dünyayı egemenliği altına almaya, her şeyi keyfince kullanmaya teşvik etti.

‘Olgu’, dediler, ‘değerden bağımsızdır, gerçek olandır.’ Ardından, ‘reel’ olan dediler, ‘olması gereken değil, olandır.’ Zihinler bozuldu, tavırlar değişti, münasebetler başkalaştı. Artık varsa yoksa menfaat, haz..

(Kadın cinsi olarak) Sana dedi ki; artık özgürsün; aklını kullan. Sana baskı yapan ne varsa kurtul ondan. Yaşamaya, kazanmaya, harcamaya ve haz almaya bak. Hakkındır. Kendinin farkında ol. Hakların var alamıyorsun, özgürlüklerin var kullanamıyorsun.

Baban, erkek kardeşin, kocan, oğlun var ya; bunlar seni baskı altında tutuyor, kısıtlıyordu. Vücudunun taleplerine cevap veremiyordun. Onların kölesiydin. Aile deyip kutsadıkları sosyal ve kültürel mekan var ya, orası şiddet merkeziydi. Tacize ve tecavüze uğruyordun, sır gibi saklıyordun. İtiraz edemiyor, sesini çıkartamıyordun.

Din, ahlak, töre, gelenek dedikleri var ya; kapattı seni dört duvara. Erkeğe hak verdi. Onu üstün tuttu. Cahil kaldın. Kendinin farkına varamadın. Haklarını bilip koruyamıyor, kendin olamıyor, örgütlenip mücadele edemiyor, özgürlüğün tadını çıkartamıyorsun. Şiddete maruz kalıyor, sesini çıkartamıyorsun. Çünkü tanrı kadını eksik yarattı dediler. Erkeğini ayartan suç unsuru oldun..

Böyle vahyetti şeytan; kulak verdin, işittin itaat ettin. Çünkü nefsini ayarttı, arzularını tahrik etti. Söyledikleri hoşuna gitti. Çekti seni kendi düzenlediği kamusal alana. Bağımsızsın, özgür oldun dediler. Kendin çalış, kazan ve kimseye hesap vermeden harca, hayatın tadını çıkart dediler.

Seni çağırdıkları mekan, şartlar, fırsat ve imkanlar, senin düzenlediğin yer değildi. Dahlin olmamıştı. Seni yeniden düzenleyecek, değiştirecek, istismar edecek yer olarak başkalarınca düzenlenmişti. Bir kez elini kaptırdın, vücudun dahil seni sen yapan ne varsa hepsini kaybettin.

Büyülü sözlerin, cicili görüntülerin, şaşalı gösterilerin, sorumsuz ve ahlaksız yaşantıların arkasında duran kapitalist işveren, seni istiyordu; Orada olmalıydın. Tek başına; korumasız, dayanışmasız. Ki tepe tepe çalıştırabilsin, müşteri yapabilsin.

Aracısız senle muhatap olmak istiyordu ulus devlet. Ki korunağın kalmasın, itaatte kusur etmeyesin. Vergi mükellefi, asker anası olasın..

Başardı kapitalizm, modernizm; becerdi serbest pazar ekonomisi.
İnsanı “insan-altı” parçacıklara ayırarak; birey yaparak insanı.

Büyük iş başardılar. Değerlerinden soyutlanmış birey, artık tek başınaydı. Böylece engelledi örgütlenmeyi, toplu isyanı. Hakettiğini kullanamadın. Hakkını istedin alamadın. Çünkü parçalanmış, zayıflatılmıştın.

“Siz de kimsiniz diyemedin.” Çünkü içine girdiğin mekanı sen düzenlememiştin. Hakettiklerini söke söke de alamazsın artık çünkü kaybettin. Elli kere hesap yaptırdı sana; ya işimi kaybedersem, nereye kime giderim diye düşündürttü seni. Ricacı olabilirsin artık. Sadece lütfettiklerini isteyebilirsin çünkü şartlara boyun eğdin..

Birleşemez artık işçiler. Mağdurlar. Zayıflar. “Kadın hakları, feminizm, LGBTİ+, şiddete hayır” mevzilerine ayrılanlar kaybettiler.

Vurdular gülüm, seni de vurdular; Önce tanrıyı öldürdüler sonra ahlakı iptal ettiler. Sen çerez çekirdeksin artık. Bakma şimdilerde sana anne dediğine; son vuruştu bu. Zira sen anne, abla, eş, sevgili olmaktan çıkıp müşteri olalı çok oldu. Farkında olmasan da.